Όταν η ιστορία τελείωσε πρόωρα
στο στήθος του κάμπου
ένα σούρουπο που η ελλιπής αγάπη
βρήκε αντίκρισμα στην καταστροφή
κι ο ουρανός μάτωσε το φθινόπωρο
χωρίς των παραθεριστών τη δόξα –

καθώς το γέλιο τους γινόταν
θάνατος ή σκόνη
ζωή κλεισμένη στη δίνη του νερού

κι η τρεμάμενη λάμψη ενός κεραυνού
φώτισε τη λέξη
χαμός –

ήρθες σαν θερμότητα από κορμί
μέσα απ’ την υγρή άσφαλτο
απόγευμα Σεπτέμβρη.

Όταν η καθίζηση παρασέρνει πόλεις
χτισμένες δίπλα σε ετοιμόρροπα σπίτια
απ’ την πολλή βροχή

το σώμα στρέφεται στον ουρανό
βλέποντας πως
απ’ όλους τους οιωνούς των άστρων
αυτός είναι ο σκληρότερος.