Μικρή λίμνη
βουλιάζεις μες στη μνήμη
στις νυχτωμένες φλέβες των νερών
έτσι που όλα γέρνουν
προς εσένα.

Ακόμα η φωνή σου είναι πατρίδα,
σπίτι παλιό με σκουριασμένη πόρτα.

Ο μύθος σου γλυκά με πριονίζει
και βγαίνω από όλα μου τα δάκρυα
μπηγμένα –
γλυκά καραδοκώντας να φανείς

μέσα στα άνθη της ομίχλης.