ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Κάποτε, ένας Κινέζος αυτοκράτορας
συγκέντρωσε όλους τους ΤΥΦΛΟΥΣ υπηκόους του βασιλείου του
και παρήγγειλε προς ανέγερση πολυτελές ανάκτορο
δια την στέγασή των.

Τεχνίτες εργάζονταν ολημερίς κι ολονυχτίς
Καλλιτέχνες φερμένοι από κάθε γωνιά της γης
φιλοτεχνούσαν κάθε σπιθαμή του ανακτόρου.

Οι τυφλοί έζησαν για πολλά χρόνια, ευτυχισμένοι,
χωρίς πέραν της δεδομένης οπτικής αναπηρίας
να έχουν οποιαδήποτε άλλη επαφή
με τον απόμακρο αυτοκράτορα
εις τρόπον ώστε ακόμη και υπό αυτό το καθεστώς
να αισθάνονται ευγνωμοσύνη που τύγχαναν τέτοιας μέριμνας
και γι αυτό το λόγο τον λάτρευαν με όλη τους την ψυχή.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Κάποτε, ο Θεός, εκείνος ο μηχανισμός
που κρύβεται πίσω από τους νόμους
που διέπουν την λειτουργία του Σύμπαντος,
δημιούργησε για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ τη Γη
δίχως αυτοί να έχουν εικόνα του Ιδίου
πόσο μάλλον μια κάποια μορφή επικοινωνίας μαζί Του.

Η φύση, απαράμιλλης ομορφιάς.
Η ζωή, αγαθό ανεκτίμητο.

Οι
δεύτεροι
τείνουν
προς
την
αυτοκαταστροφή