Χτυπούν τα νοτισμένα τζάμια
φθινοπωριάτικο απομεσήμερο
Και εισβάλλουν
Κατακλύζουν τον χώρο
Ατίθασες
Αδιάντροπες
Σε αρπάζουν από το χέρι
Σε ταξιδεύουν σε χρόνους και τόπους αλλοτινούς
Σε γειτονιές με γέλια παιδιών και άρωμα γιασεμιού
Σε θάλασσες που σελαγίζουν στο φως του φεγγαριού
Σε έρωτες ηδονικούς
Και μετά
αποχωρούν αναπάντεχα
Και μένεις μόνος
Κενός
Χωρίς τις Αναμνήσεις σου