Καθώς ο ήλιος ξεγλιστρά μέσα από τα φυλλώματα
και τα τζιτζίκια σιγοντάρουν,
ασημιές σκιές, απόηχοι φωτός
γεμίζουν τον χώρο με φευγαλέες ανταύγειες.
Νωχελικές στην αρχή,
με πιότερη ένταση όσο κυλάει ο χρόνος,
πάλλονται από ζωή,
παιχνιδίζουν σαγηνεύοντας τον ήλιο
μεταλλάσσουν το φως με σκοτάδι
το πεπερασμένο με το άπειρο
την ευτυχία με τη δυστυχία.
Ερωτευμένες με το ταξίδι του εφήμερου
Ευτυχισμένες λόγω άγνοιας
Ώσπου η νύχτα να τις σαρώσει.