Έμαθε να γράφει ποιήματα,
να σφιχτοδένει τους στίχους
στις κομμένες ρίζες της γενιάς του,
στο στερνό θυμιάτισμα στα μνήματα,
στη γυμνωμένη εκκλησιά,
στων σπιτιών τις πόρτες
και τα παραθύρια
που έχασκαν ορθάνοιχτα.

-Πατέρα, σαν ανταμωθούμε κάποτε
θα σου πω για τις κουρτίνες μας,
ξεμακραίναμε κι ανέμιζαν
απ’ τα παράθυρα
όπως κουνάει στην προκυμαία
ο κόσμος τα μαντήλια
για καλό κατευόδιο.

Το ξεφτισμένο χαρτί
του ανταλλάξιμου,
εκείνο το κομμάτι ριζικού,
είναι κακιά πληγή
και στάζει ιστορία.