Γράφαμε
-κάποτε και μέσα στις παλάμες μας-
κι έρχονταν ο ιδρώτας να σβήσει
τη σημείωση...

Έβλεπαν οι άλλοι
κι έλεγαν πως ήταν οι λύσεις
του διαγωνίσματος.

Ποιός ν' αρνηθεί
και τι να φανερώσει;

Οι στίχοι,
γιατί τώρα σας το λέω,
στίχοι ήταν,
εκείνοι οι στίχοι
δε σβήστηκαν ποτέ,
χύθηκαν, από τότε,
άπειρες φορές
στα πρόχειρα χαρτιά μας.

Τόσα χρόνια θα ‘χουν ωριμάσει,
έλα να θερίσεις τις καρφωμένες
ηλιαχτίδες στο λιβάδι.
Έπειτα να δεματιάσουμε
των δειλινών τ’ απομεινάρια.

Στη γειτονιά παίζουν ακόμα
τ’ αλητάκια,
με σπασμένο κεραμίδι ζωγραφίζουν
τις σκιές μας στα ντουβάρια.

Ζητάνε πόλεμο
κι εσείς ειρήνη
σε ποιόν να παραδοθούμε;