Πάνε κι έρχονται καράβια
μ’ άδεια και γεμάτα αμπάρια, ταξίδια στους ωκεανούς.
Μέρα νύχτα ταξιδεύουν
συντροφιά τους μόνο έχουν θάλασσες και ουρανούς.

Καπετάνιοι και λοστρόμοι,
ναύτες, δόκιμοι, μαρκόνι, μάγειροι και μηχανικοί.
Ξεμπαρκάρουν και μπαρκάρουν
λύνουν κάβο και μουβάρουν πότε εδώ και πότε εκεί,
πότε εδώ και πότε εκεί.

Καράβια, καράβια με τόσα παλικάρια
πάτε και ερχόσαστε,
μαζί στους κυκλώνες στις δύσκολες ώρες
σαν θεριά γινόσαστε.

Αφήνουν μάνα και πατρίδα
μα του ναυτικού η μοίρα όμως έτσι του ‘γραψε.
Ο καιρός του να περνάει
και η σκέψη πως γερνάει καθόλου δεν τον κούρασε,
καθόλου δεν τον κούρασε.

Στο μυαλό η αγαπημένη
που καιρό τον περιμένει κοντά της πότε για να ‘ρθει.
Στο μπαλκόνι και στο δρόμο
βλέπει για τον ταχυδρόμο μπροστά της μήπως και φανεί.

Καράβια, καράβια με τόσα παλικάρια
πάτε και ερχόσαστε,
μαζί στους κυκλώνες στις δύσκολες ώρες
σαν θεριά γινόσαστε.

Καράβια, καράβια με τόσα παλικάρια,
καράβια, καράβια, καράβια.