Ξέβρασε η θάλασσα μ’ οργή
τις αμαρτίες του κόσμου
κι είδα τα κύματα με ορμή
σαν μέγγενες ομπρός μου.

Έκλαιγε η μάνα το παιδί
και το παιδί τη μάνα
κι έμοιαζα ζωντανή νεκρή
φωνάζοντας την Άννα.

Κι αν από λάθος εγώ ζω κι αν μ’ έχουν ξεγραμμένη
ξέρω στη γη, στον ουρανό ότι η κραυγή μου μένει
Κι αν από λάθος εγώ ζω κι αν μ’ έχουν ξεγραμμένη
ξέρω στου φεγγαριού το φως αυτή η πληγή βαμμένη.

Γέμισε ο τόπος με λυγμό
κι αδειάσανε οι δρόμοι
ο φόβος φίλος και εχθρός
σαν φάντασμα η πόλη.

Έκλαιγε ο ένας τη ζωή
κι ο άλλος την πουλούσε
κι άφησα πίσω την ψυχή
αυτήν που μ’ αγαπούσε.

Κι αν από λάθος εγώ ζω κι αν μ’ έχουν ξεγραμμένη
ξέρω στη γη, στον ουρανό ότι η κραυγή μου μένει.
Κι αν από λάθος εγώ ζω κι αν μ’ έχουν ξεγραμμένη
ξέρω στου φεγγαριού το φως αυτή η πληγή βαμμένη.