Σφοδρά χύνετε τις λέξεις στα καλούπια τους, του έγραφε. Με τι να σας παρομοιάσω; Τεχνίτης κωδωνοποιός. Μα οι καμπάνες σας ποικίλλουν σε τόνο και σ' έξαρση. Άλλες μου ψιθυρίζουνε στ’ αυτί κι άλλες σύγκορμα δονούν τη μνήμη. Θαυμάζω το θάρρος σας ν’ αναμετριέστε, θνητός εσείς, με την αθανασία. Μα εύχομαι, όσο ξιφουλκούσαμε με το βλέμμα, ένας υπόρρητος ήχος αυτού του μεσημεριού να αντηχεί σε μια εξατομικευμένη συγχορδία.