(Όταν ο χρόνος και ο τόπος λειτουργούν συγκεχυμένα και πολλαπλά. . .)

Εκεί η σταύρωση , εκεί και η ανάσταση.

Μα πόσα μπορεί να σηκώσει αυτός ο αέρινος λόφος;

Και να φανταστείς ακόμα έψαχνα

τα ίχνη της χθεσινής πληγής.

Μα πόσα μπορεί να αντέξει

ένα κομμάτι σμαραγδένιου χρόνου,

έτσι που το τύλιξες κόμπο στο μαντήλι σου;

Εκεί το μαρτύριο, εκεί το θαύμα, στο ίδιο πλάτωμα.

Με πόσα καρφιά μπορεί να ματώσει ο αέρινος πόνος;

Και να σκεφτείς πως το σταυρό, μόνη μου τον έσυρα,

χωρίς γονάτισμα, χωρίς λαχάνιασμα, χωρίς βοηθό.

Κι ακόμα τριγυρνώ στο λόφο του έρωτα

και της μαύρης θύελλας, ως μη αναγνώσιμο αερικό,

γυρεύοντας ερωδιούς τα μεσάνυχτα.