Ατίθαση ώρα
Την αρπάζω από τη χαίτη της
για να με ταξιδέψει στο λαβύρινθο

Η θέα χάνεται
Τόσο ταχύς ο καλπασμός

Οι λεπτοδείκτες επιταχύνουν τον κτύπο τους
Σύγχυση, λοιπόν, και στο χρόνο

Δειλά αναδύεται
από το λάρυγγα η φωνή

Καλεί τους φίλους
καλεί και τους εχθρούς
να υψώσουν ανάστημα
να αναμετρηθούνε

Κι ύστερα, ξαφνικά,
απόλυτη ησυχία

Άλλοι, κρυφοί ρυθμοί
ξεπηδούν μέσα στη σιωπή

Επί τέλους η θέα επανέρχεται
Η ομίχλη βαρεία που τη σκεπάζει
Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα
Το λευκό τοπίο μας εξαγνίζει

Ήταν η αγάπη
που ’χτίσε τις νέες αντιστίξεις