Έκλεψε η νύχτα την ταυτότητα της μέρας
δεν ξημερώνει πια, δεν γίνεται πρωί
και ήρθες εσύ σαν επικίνδυνος αέρας
να μου θυμίσεις τι σημαίνει πια ζωή.

Μένω εδώ στα σκοτεινά και περιμένω
πυροτεχνήματα να δω στον ουρανό
ιδανικό παραγγελιά κι απωθημένο
έγινε τώρα το δικό σου σ’ αγαπώ.

Να μη μου φύγεις πάλι, να μη σε χάσω τρέμω
να μείνω εδώ στις ράγες παρατημένο τρένο.
Μακριά σου πως ν’ αντέξω, τι άλλο πια να κάνω
θα πρέπει να διαλέξω να ζήσω ή να πεθάνω,
να ζήσω ή να πεθάνω, να ζήσω ή να πεθάνω.

Όταν γυρίζεις σταματάνε τα ρολόγια
κι όταν γελάς αρχίζω να παραμιλώ,
ηθοποιός που μόλις ξέχασε τα λόγια
γίνομαι τώρα και δεν ξέρω τι να πω.

Να μη μου φύγεις πάλι, να μη σε χάσω τρέμω
να μείνω εδώ στις ράγες παρατημένο τρένο.
Μακριά σου πως ν’ αντέξω, τι άλλο πια να κάνω
θα πρέπει να διαλέξω να ζήσω ή να πεθάνω,
να ζήσω ή να πεθάνω, να ζήσω ή να πεθάνω.