Όταν μιλάω για ποιήματα
Στην πραγματικότητα μιλάω για ένα δάσος και τον λύκο του
Που συνήθως χάνεται μέσα σ’ αυτό μονογενής
Μιλώντας στον εαυτό του σαν να ’τανε πολλοί
Ίσως το κάνει αυτό για να μη φοβάται
Καθώς ακούει σφυριές από φεγγάρια
Και πέτρες να γεννούν σε κάθε χτύπο
Μωρά όλο ήχους και φλέβες
Το δάσος είναι σαν τον διάβολο
Χώνεται παντού και τον σκεπάζει
Και μέσα εκεί ο χρόνος έχει εφτά πετσιά κι άφθονη λύσσα

Εγώ, ξέρετε, επηρεάζομαι πολύ από τις λέξεις
Κι από τις πέτρες που κουβαλούν αυτές κάτω απ’ τα σκέλια
Όλα μου τα δόντια σπασμένα.