Mε φωτεινά δάχτυλα
τάματα ήλιου
τρυπούν το ζάμπλουτο μαύρο
της τιμωρημένης κάμαρας.

Τιμωρημένη
γιατί κράτησε αδιάφορη
το σώμα του πατέρα
σιωπηλό και παγωμένο που
παρά τα κλάματα και τις ικεσίες
δεν άλλαζε κατάσταση. Ώστε τα λόγια και οι ματιές
χτυπούσαν σε κάτι σκληρό
και ξαναγύριζαν ορφανά
και άχρηστα φέρνοντας
πόνο οξύ και ασίγαστο.

Στη θύμηση
αυτής της σκληρής και
απαρηγόρητης εικόνας
τα φωτεινά δάχτυλα
του μικρού σώματος του ήλιου
δεν σχεδιάζουν στο σκοτάδι της
κρύας κάμαρας
παρά τη μορφή του πεθαμένου πατέρα
που του ξεσκεπάσαμε το πρόσωπο
μόνον όταν το αυγινό φως
μας πρόσταξε πως ήρθε η ώρα
να πιστέψουμε ότι αυτό το
παγωμένο ξύλο
δεν πρόκειται ξανά ν’ ανθίσει
μακάρι όλο το φως του κόσμου
να το βρέξει.

Μέλισσες σφουγγαρίζουν τις κοιλάδες