Τα δικέφαλα βράδια
για όσα πέφτουν απ’ τις τσέπες του Κόσμου
μιλά ο ποιητής σαν εγγαστρίμυθος.
Οι ρόδακες των ματιών εποπτεύουν
οι ρίζες των σωθικών
από κοράλλι των νοτίων θαλασσών
αναδεύονται.
Ωστόσο μια μακρινή ραφή
από τους αγγελότοπους ίσαμε
τα μοχθηρά πύρινα λιβάδια
σπάει σε τόπους τόπους
σύμμικτη τυραννία εκλύεται –
κλείνει σαν στρείδι και
ανοίγει σαν λωτός
Τα πρόχειρα χέρια
θα κάνουν εντέλει ό,τι χρειαστεί.

Το παράξενο είναι πώς έχει ακόμα χέρια ύστερα απ’ αυτό.