Στην αίθουσα με τις μεγάλες αποστάσεις κατανόησης
Κάτω ακριβώς από τις κυλιόμενες σκάλες που οδηγούσαν στα οκλαδόν σημεία των εικόνων
−οι λαμπτήρες καταύγαζαν τον αιθέρα χωρίς παρεξηγήσεις και τα πάντα διατηρούνταν καρφωμένα σε κατάσταση προοπτικής−
Εκεί ακριβώς
Οι ανοιχτοχέρηδες τής κυριολεξίας
Ονειρεύονταν συχνά το ρήμα “φαντάζομαι”
Να σκάζει σαν άστρο μέσα απ’ τα βλέφαρά τους.
Και κάποτε συνέβη
Να σπάσει ο κώδωνας των περίκλειστων ματιών,
Και να βρεθούν σύψυχοι με ένα μπαστούνι στο χέρι
Να αναμοχλεύουν το υγρό χώμα των λέξεων να μην πήξει
Και ξαναγίνει η φρουτιέρα,
Φρουτιέρα
Κι όχι ένας Κήπος που στίλβει φωτόνια
Έτοιμα να τα καταπιείς ολόγιομα και να κελαηδήσεις.