νύχτα, το όχι του χρώματός σου
η υπηκοότητα της μαύρης φλέβας
στα άδυτά σου πορφυρά συκώτια
όλα περιγράφονται
στον όρθρο της σάρκας
μέσα στην ψίχα μιας γιορτής χωρίς κουδούνια και σαλπίσματα
όταν ο χάρτης ψάχνει τον λαμπαδία
να κάνει θρύψαλα τα έσχατα σημάδια των συρμάτινων ορίων σου.
με φως και ύψος οι θρύλοι
σε ονομάζουν μέλαινα του χρόνου υπηρέτρια
κι η ψύχρα προς δυσμάς κυοφορεί τα άστρα σου πανιά.
δεν περιγράφω άλλο.
σε μπουκώνομαι.
και αστρώ.
Απ’ το κεφάλι πρώτα.