Oυραγοί πια στα χείλη μου
ο Αυτός, ο Εκείνος, ο Διεστώς
Αλάτιζαν το δέρμα μου με τα φιλιά τους
με χίλια χείλια με στέρνα αστέρινα, φλέβες ξεφλούδιστες
Κάποτε υποκλίθηκαν σε σημαία εγκατάλειψης
Δίχως σαλπίσματα αγωνίας
Ξεντύθηκαν τα φεγγάρια και τ’ αλεξίπυρα του έρωτα εγκόλπια
Και διελύθησαν ησύχως για κάμποσο.
Μελαγχθονίως τα χαράματα, ενίοτε, αναθυμούνται κλαυθμούς
Μα ήδη έχει περάσει τρένο τελώνιο και ψευδώνυμο.
Και τους έχει κάνει λιώμα.
Κι άλλωστε εγώ, συνηθίζω εκείνη την ώρα να κοιμάμαι.
Με τις φανέλες τους βαθιά θαμμένες
στους σφυγμούς του σαρκοβόρου μου.
Με τις φανέλες τους στο τέρμα.