Το κάρβουνο σωριάζεται με στεναγμούς
Το κάρβουνο καταχωνιάζει
Ρημάζει όλες τις στέγες

Μέσα στον άνεμο
Θρυμματισμένα τζάμια
Περίμενα το άστρο
Που κάθε κλωνάρι του είναι πράσινο

Κι έμεινα μόνος
Με την πυξίδα της λύπης
Μες στην καρδιά

Τα μάτια μου πλημμύρισαν
Από φόβους
Από ύποπτες σκιές

Τώρα βαδίζω στην τύχη
Ελπίζοντας πως θα το ξαναβρώ
Μες στο υπόγειο με τους κρυφούς φεγγίτες