Αίγλη απροσμέτρητη
Δυσμική
Ω ύστατο ρήγμα
Όπου το φως ετοιμοθάνατο
Εξαντλεί
Όλο το λαμπερό του σμάλτο

Ψημένη γη
Εκεί κάτω
Στην εσχατιά του ορίζοντα
Μεταλλαγμένη σε υδρία
Που όμως αρνείται
Τη σποδό των εποχών
Κι εγκωμιάζει
Το αναλλοίωτο γαλάζιο

Ακατανίκητη αστραπή
Στην έμβαση της νύχτας
Που το σέλας της απεργάζεται
Αμετάπειστο
Την αθανασία