Μην κλαίτε καθόλου τους πεθαμένους ποιητές
Αλλά κοιτάξτε τούτο το άνθος
Που ταξιδεύει
Τούτη την κόρη που σκορπίζει
Χιλιάδες κάνιστρα κατάφορτα από αστραπές
Με τα μακριά της χέρια
Όλο αθωότητα
Και με μια δύναμη φανταστική

Μην κλαίτε καθόλου τους πεθαμένους ποιητές
Και μη ζητάτε τη στάχτη τους
Ο θάνατός τους είναι μόνο
Ένα πέπλο λευκό
Μια μεγάλη πληγή
Με γιασεμί αρωματισμένη
Ίσκιος πυκνός μιας εξορίας
Ο θάνατός τους είναι μόνο
Ένα άγαλμα υψωμένο στο φως
Μια σιωπή από σταυρωμένα χέρια
Μια μαραμένη μνήμη του χειμώνα
Που ωστόσο ξανανθίζει με χίλια χρώματα