Ο χιτώνας τον ποιητή
Διαποτισμένος από το χαλάζιο τον αίμα
Πάντα επιστρέφει στη γη

Ενώ τα χέρια τον
Όλο και μεγαλώνουν στον ουρανό

Και μένει ο ίδιος ολόγυμνος
Αδιάφθορος
Εκεί ψηλά
Να μας φωτίζει

Κι από τα μάτια τον αναδύεται
Το πένθιμο ανάκρουσμα
Μιας μουσικής

Ο λυγμός μονάχα
Της σιωπής