Μάτωνε σαν ένας ουρανός
Σε ώρα καταιγίδας
Έκλεινε τα μάτια του
Για να μη βλέπει
Του κόσμου την κακομοιριά
Και μες στον ύπνο του αναφωνούσε
Όχι πιά δάκρυα

Τώρα προσάραξε
(Ώ θεία παιδική ηλικία!
Ω ποίηση εσύ
Χαρά ασυγκράτητη
Που μάς ελκύεις στα ύψη!)
Τώρα προσάραξε
Σε μια τρισόλβια χώρα
Σαγηνευμένος από το φως το αμάραντο
Πέραν του πόνου
Πέραν του τάφου