Χρώματα εσείς του δειλινού
Που ολοένα λιγοστεύετε
Αποχρώσεις που γίνεστε
Πιο χλωμές
Ένδοξες άμαξες παλιές
Απολησμονημένες
Στις αποβάθρες της ομίχλης
Και λίθοι πολύτιμοι
Που παρασύρεστε προς την άβυσσο
Είστε αέναοι σπινθηρισμοί
Όπου η ομορφιά
Γεννιέται και πεθαίνει
Σέ μια στιγμή
Μνήμες όπου δεν απομένει
Παρά ένα άστρο που πενθεί