Τώρα που έχεις αποδημήσει
Κι όλα λυγίζουν πιο θλιβερά
Θέλω να ζήσω επιτέλους
Ανάλαφρος σαν τη φωτιά
Που υψώνεται κατακόρυφα
Με το ανυπέρβλητο ανάστημά σου
Και να μπορώ πια να εμπιστεύομαι
Κάθε στιγμή της ζωής μου
Στον ανεμοστρόβιλο
Στις πιο ψηλές
Σιωπηλές κορυφογραμμές
Στα ερημικά ξωκκλήσια
Στα πιο λαμπικαρισμένα πάθη
Αγαπώ τον ίλιγγο τις πέτρες
Όλες τις πέτρες τις οξώπετρες
Που τις ακονίζει το αστροπελέκι
Τις ρωγμές τους τις ανεξερεύνητες
Την αυστηρή τους γεωμετρία
Τους γαλαξίες
Τους μεθυσμένους πλανήτες
Κι ολοένα αναζητώ
Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Τον ίππο τον λευκό
Κι εσένα αδελφέ μου Οδυσσέα
Τον εστεμμένο του αναβάτη