Ένας τεράστιος ουρανός
εναποθέτει τα κρίματά του
σ’ ένα κορμί καχεκτικό αδύναμο
ένα με το χώμα
με τη γη των προγόνων του που τόσο αγάπησε
να ψάχνει να βρει λίγη σκιά να ξαποστάσει
κάτω απ’ τον κορμό της γέρικης αιωνόβιας ελιάς
σύμβολο μιας μνήμης
που δεν ξεχάστηκε ποτέ
μόνο πασχίζει να ξορκίσει
να απαλλαγεί από το βάρος των λογισμών
που ακόμα καλείται να πληρώνει.