Στο ύπνο μου άκουσα φωνές, σειρήνες που ηχήσαν
σαν όνειρο έμοιαζε το χθες κι αυτοί μου το πουλήσαν.
Τα νήματα της μοναξιάς στον αργαλειό μιλήσαν
πενήντα χρόνων οι φωνές ήρθαν και με ξυπνήσαν.

Για της αράχνης τον ιστό τα δυο μου χέρια υφαίνουν
της μοίρας έχουν μερτικό, τον πόνο να γλυκαίνουν.
Για της αράχνης τον ιστό με λύνουν και με δένουν
μαύρο μαντήλι δανεικό τα χέρια μου ματώνουν.

Με το παράθυρο ανοιχτό και το κλειδί στην πόρτα
σαν βράδιασε το Σάββατο δεν άναψα τα φώτα.
Μύριζα στάχτη και καπνό και θάνατο στα χνώτα
οι βούλιμοι είναι το κακό στην τελευταία βόλτα.

Για της αράχνης τον ιστό τα δυο μου χέρια υφαίνουν
της μοίρας έχουν μερτικό, τον πόνο να γλυκαίνουν.
Για της αράχνης τον ιστό με λύνουν και με δένουν
μαύρο μαντήλι δανεικό τα χέρια μου ματώνουν.