Μου λες εκείνο που αξίζει
δεν είναι o προορισμός,
μα εμένα αυτό που με ορίζει
ειν’ ο δικός σου στοχασμός.

Με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες
δεν θέλω πια να πολεμώ,
ούτε η Κίρκη, ούτε οι γοργόνες
δεν θα απαλύνουν τον καημό.

Τι να το κάνω το ταξίδι
αν φτάσω και δεν είσ’ εκεί;
Μες τη ψυχή μου είναι βαρίδι
κι άστον να λέει τον ποιητή.

Βαρέθηκα να ταξιδεύω
να με παιδεύουν οι θεοί,
όσο με κύματα παλεύω
φεύγει και χάνεται η ζωή.

Ποθώ απάνεμο λιμάνι
να ειν’ η δική μας η φωλιά,
τίποτε άλλο δεν μου φτάνει
μόνο η δική σου αγκαλιά.

Τι να το κάνω το ταξίδι
αν φτάσω και δεν είσ’ εκεί;
Μες τη ψυχή μου είναι βαρίδι
κι άστον να λέει τον ποιητή.