Ένα ζεϊμπέκικο βουβό, χορεύω μοναχός μου
παίζει αργά η μουσική, βαθιά μες το μυαλό μου.
Χορεύω για την λύπη μου, τα νιάτα που ‘χω χάσει
ρυθμός είναι αργόσυρτος, σκοτάδι μ’ έχει πιάσει.

Είναι ο κόσμος ψεύτικος από γυαλί φτιαγμένος,
ήρθα στον κόσμο μοναχός και μοναχός πηγαίνω,
αβάσταχτος είν’ ο καημός, φθινόπωρο θλιμμένο.
Ρίξε Θεέ μου μια βροχή, στον δρόμο που διαβαίνω
να σβήσω τούτη τη στιγμή της μοίρας το γραμμένο.

Κάθε μου βήμα προσευχή, γυρεύει το Θεό μου
κάθε στροφή, το δάκρυ μου πιάνει τον ουρανό μου.
Τρένο τρελό ειν’ η ζωή, μ’ έχει ξεφορτώσει
πώς να βρεθεί άλλη ψυχή τον πόνο μου να νιώσει.

Είναι ο κόσμος ψεύτικος από γυαλί φτιαγμένος,
ήρθα στον κόσμο μοναχός και μοναχός πηγαίνω,
αβάσταχτος είν’ ο καημός, φθινόπωρο θλιμμένο.
Ρίξε Θεέ μου μια βροχή, στον δρόμο που διαβαίνω
να σβήσω τούτη τη στιγμή της μοίρας το γραμμένο.