Κάποιο βράδυ που πικρά γλυκοχαράζει
το μπουφάν φοράς αυτό που σου ταιριάζει,
πάνω σ’ ένα δίκυκλο πατάς το γκάζι
παίρνεις λίγη άσπρη σκόνη, τι πειράζει.

Το κορίτσι φοβισμένο σου φωνάζει
τα δεκάξι σου γιορτάζεις δεν σε νοιάζει,
το κορμάκι σου τρυπάει απ’ τ’ αγιάζι
όνειρο που το πουλάς και σ’ αγοράζει.

Μια καμπάνα που κτυπά για τον χαμό σου
για το λάθος που πια γίνεται δικό σου,
οι κανόνες γκρίζες ζώνες μες στο φως σου
χάθηκες μες στο μπλουζάκι το μακό σου.

Αρχαία δράματα που παίζουν θεατρίνες
μαριονέτες σε πολύχρωμες βιτρίνες,
που χορεύουν σαν χαμένες μπαλαρίνες
ένα έργο μοιάζει η ζωή για εκείνες.