Κουρνιάζω
σαν κυνηγημένος
παγκολίνος
στη νύχτα σου∙
μεσ’ το σκοτάδι
πολλούς τους ξεγελώ
για αγκινάρα
χθες ξύπνησα
με χιόνι
μέσα μου
κρεμάστηκα
ψηλά
να αγναντέψω
τα μελλούμενα∙
ως αρμαντίλλο
θα έλπιζα
στο κράτημα
των χορδών ενός
βολιβιανού
τσαράνγκο
θα είχα
τέλος πάντων
μια προοπτική
τώρα τίποτα
δεν με συγκρατεί
το παραξήλωσα πάλι
με τα μυρμήγκια
κολυμπούν
στο αίμα μου παντού
οι Άνδεις
μακρυά