Καβάλα σ’ αυτό το ποίημα

βυθίζομαι στ’ ορυχείο

πόνου εκ γενετής εκπορευόμενου.

Λέξη-αξίνα ξύνει.

Εδώ κάτω

εργάζονται νυχθημερόν

οι ακάματοι μεταλλωρύχοι της Ποίησης!

Δεν είναι πως ήθελα να γίνω ποιητής

απλώς συνέβη μια μέρα όταν ήμουνα δεκαεφτά.

Από τότε δεν έπαψα

να σκάβω,

να σκάβω,

να σκάβω,

να σκάβω,

όσες φορές κι αν σκοτώθηκα.

Όσοι εις την Ποίησην ταφήκατε

Ζωήν ενεδύσασθε.