Κόκκινος αέρας απ’ τα λόγια σου φερμένος
φύσηξε κι απόψε να με βρει
κι έγινε η ψυχή μου ένας τόπος ρημαγμένος
με το χτύπημά σου το βαρύ.

Μέσα στο μυαλό μου είσαι φλόγα που δε σβήνει
και βαθιά στο αίμα μου κυλάς
κι όπως κάθε σώμα που τη μνήμη δεν αφήνει
κάθε νύχτα πάνω μου κολλάς.

Ήσουνα μια σπίθα τόσο δα μικρή
που ‘πεσε στα δέντρα της καρδιάς μου
κι όπως είχα γίνει στάχτη και σιωπή
σκόρπισα μέσ’ τη χαραυγή

Πόλη γκρεμισμένη έχω γίνει στη φωτιά σου
που τη δυναστεύουνε φρουροί
κι όμως η καρδιά μου ψιθυρίζει τ’ όνομά σου
και την απονιά σου συγχωρεί.