Η πόλη νυσταγμένη κι ήσυχη
και κάποιος τρέχει να ξεφύγει απ’ τη σκιά του
Mα νιώθω την ψυχή ανήσυχη
και χάνομαι μες στο σκοτάδι της ασφάλτου
Κι όλο θα πω πως θα φύγω να ξεφύγω
απ’ της νύχτας τον κλοιό, από του πάθους σου το μακελειό

Μα όπως πάντα μένω
σαν μια παλιά φωτογραφία
εδώ και περιμένω
να μπεις μες στη δική μου τη φιλοσοφία
Μα όπως πάντα μένω
σαν μια παλιά φωτογραφία
σαν σώμα υποταγμένο
να φυλακίζομαι στο πάθος σου
στο πάθος σου
Σοφία

Τα όνειρα γερνούν παράλυτα
περιπλανιέμαι σε μια άδεια παραλία
Και μέσα μου πολλά και άλυτα
προβλήματα και μια κρυφή μελαγχολία
Κι όλο θα πω πως θα φύγω να ξεφύγω
απ’ της νύχτας τον κλοιό από του πάθους σου το μακελειό

Μα όπως πάντα μένω
σαν μια παλιά φωτογραφία
σαν σώμα υποταγμένο
να φυλακίζομαι στο πάθος σου
στο πάθος σου
στην τρέλα σου
Σοφία