Στην κ. Μαρία Παταπίου
Έva παιδί περπατάει
σε ξένο τοπίο
δεν γνωρίζει τα πρόσωπα
απορεί
που δεν έχει το σπίτι του –
προχωράει μπουσουλώντας
δίχως τους φίλους του
κοιτάει πέρα τη θάλασσα
ρωτώντας αν έχει το δικό της χρώμα.
Είναι μόνο τα κυκλάμινα
κι η τυφλή νυχτερίδα
που φτερουγίζει ακατάπαυστα
πλάι σε μισοσβησμένες
μορφές.
Μέσα σ’ ένα ξένο τοπίο
το παιδί
η μουσική στα όστρακα
και οι πήλινες στάμνες.