Όταν οι φλόγες σε τύλιξαν

η κραβγή σου

με διαπέρασε σαν μαχαίρι

αμφίστομο


πυραχτωμένη λάβα με πλάκωσε.

Κι ανάβεις στη μνήμη μου

βεγγαλικό μες στη νύχτα που ρίχνει ακτίνες φωτός

στην απόσταση

κι αβγατίζει την όψη μου:

Ώσπου να ’ρθει η άλλη μέρα

κι ο ήλιος να σκίσει

τον ορίζοντα καιόμενη βάτος

(Σχεδόν μηδίζοντες, της Νεφέλης)



Ουρλιάζω στην ανυποψίαστη αίσθηση

της απουσίας σου

μάνα τρελή! με τα εγκαύματα

τρίτου βαθμού πεταμένη

στο νεκροτομείο […]

(Απομαγνητοφώνηση, Νεφέλη)



Μάνα! καρδιά μου περήφανη

και γιασεμί της αυλής της ξηλωμένης

Μάνα! κρυφό λιγνοκυπάρισσό μου

που αναπαύεσαι στον Άι-Γώργη τον Κοντό

(Ποιήματα, συγχυσμένο τραγούδι)



Η μάνα μου βγήκε

στο μπαλκόνι

ένας άνεμος από τρέμοντα

άστρα την παράσυρε

και φέγγει στη σκέψη μου

σαν καιόμενη βάτος

(Ποιήματα, έντεκα κομμάτια ΙΧ)



Μάνα

κοίτα τα μάτια μου

φοβισμένα γεράκια

μάνα

κοίτα τα χέρια μου

σκοτωμένα τσακάλια

μάνα

κοίτα την όψη μου

ξεκοιλιασμένος διαδηλωτής

μάνα

κοίτα το στήθος μου

σκοτωμένο βουβάλι

μάνα

κοίτα πόσο σακάτη

με κάναν τα χρόνια