Τώρα κατεβαίνουν οι ομίχλες
αυτό ζητώ
μην αγγίζεις την καρδιά των ποιητών
είναι φτωχός και άδικος ο κόσμος
στο μέτρο της αγάπης
λησμονείς τη θάλασσα
το φλογερό σφύριγμα
όμως εγώ παντού αποζητώ,
τη μοίρα των νοσταλγικών μου εγκαταλήψεων
την παράλογη φυγή μου
μέσα μου βραδιάζει
και κάθε καρδιά που μ’ αγάπησε μεταναστεύει
εκεί που αστράφτει δυνατά
για να μην είναι μάταιο το φορτίο
χάσματα
σε στήθια κι οργασμούς που έντυσαν γιορτινά
τις ψυχές
είναι ζεστό το σ’ αγαπώ
και η μοναξιά περνάει μέσα σε μίαν άλλη
για να είμαι σίγουρη,
πως αχόρταγα
ποθώ
ίσως αυτό να είναι τα νιάτα
να μην ομοιοκαταληκτείς