Σ αυτή τη γη,
τη στερημένη από Φως
την υγρασία γεμάτη
τη φυτεμένη με αγκάθια ξερά
κι ανθρώπους να παιδεύονται να καρφωθούν
στη σκέψη των άλλων,
προτίμησα
να πλάσω την ιδέα σου…
να σου γράφω ύμνους
να σου χαρίζω σγουρά τριαντάφυλλα
και γυμνός στο νου μου να στέκεις,
επίσημος παραστάτης
της ερειπωμένης προσμονής
και των ανάπηρων τέλειων ονείρων…
σήμερα πάλι περιμένω,
θράσους απόσταγμα
να ντύσει την κόψη της αμαρτίας μου
κι εμείς μονάχοι να στέκουμε
πάνω απ’ τον Άθλο μας,
ασφυκτικοί του Πηγαίου Φωτός…