Άκου,
τα μάτια κλείνω
και η οφθαλμαπάτη ξεθεώνεται στην ακαταστασία μου
Τώρα,
πιστεύω όσα γίνονται μονάχα,
κι αυτά που με θάρρος προπορεύονται
Κάθε χρώμα
κι ένα εσύ…
Κάθε ήχος
η αποσιωπημένη νοσταλγία της θλιμμένης μας γλώσσας…
Ό,τι πονάει στ’ αλήθεια
ξύπνιο γεννιέται
καίγοντας,
ανεμοστρόβιλους με ρόδων μορφή.
Άκου,
ψάχνω για την αυγή
να μου πλανέψει το αίμα