Οι θύμησες μου κατακερματισμένες
Η μουσική μια ψεύτρα επανάσταση
μνήμης αόριστη επανάληψη
Ίσως και να’ χω λάθος
που πάτησα στ’ αστέρια ένα ένα,
μη και βραχώ
μη και πνιγώ
στο άστατο απροσμέτρητο του χρόνου.
Αν μνήμη είχε ο αγέρας,
αν της κάμαρας τα όνειρα μιλούσαν
αν οι φωνές που κυνηγούν τις νύχτες,
λιώνανε πάνω στα κορμιά μας…
Θα’ χαμέ θησαυρίσει
απ’ της ψυχή μας τις αυθόρμητες κινήσεις,
από των αισθήσεων τα τεντωμένα βάσανα…
Ζω για τότε
που θα ‘μαι αθάνατη.