Οι λέξεις μου
πυκνώνουν σ’ ένα πέλαγος μπλάβο…
εκεί,
που σφύζοντας από χαρά
και σφάζοντας οδυρμούς
σπαρμένη αναλαμπές,
σπασμένη σα μένος δακρύων
κείτομαι καίγομαι κόπτομαι
κι αντικρίζω
των ψευδαισθήσεων τον όρμο
τυφλό…

Εδώ λένε
πως οι άνθρωποι βρίσκουν
κάθε τι που σαλεύει
‒παλμού ανταύγεια‒
καλώντας μας
σ’ αυτό που πουλήσαμε
μα ποθήσαμε

και δε ζήσαμε…