Aξεδίψαστο και αχόρταγο. Με μοχθηρότατη καλοσύνη ακονίζει την αγάπη στα κάτασπρα δόντια του. Μια τέτοια ωραία μέρα περπατάει το αγρίμι της όρεξης στον ήλιο, με βλέμμα πράο σαν να χρειάζεται επούλωση μια πληγή χωμένη μέσα στη γούνα του. Εξετάζει διεξοδικά το περιβάλλον, με περιέργεια και χωρίς ενδιαφέρον. Ελαφρύς άνεμος, δροσερό το χορτάρι στα πόδια του. Έτοιμο να κόψει, να μυρίσει και αναίμακτα να προωθηθεί στην ήσυχη φωλιά του.

Μα σαλεύουν στον ορίζοντα απαλότατα δέρματα, λευκά πόδια και χέρια ασύμμετρα, όλα μαζί συνθέτοντας ένα κέντημα σωμάτων. Κορδέλες, προσευχές και χιλιάδες κατάρες ψιθυρίζονται στον άνεμο. Ξεδιψά στην πηγή μιας κοπέλας τελικά. Μα απομακρύνεται πάλι διψασμένο. Λιμασμένο για έρωτα, ορμάει στις μαργαρίτες και τα αγριόχορτα. Μα δεν μοιάζει ικανοποιημένο, αν δεν παλέψει με ένα όμοιό του αγρίμι. Ένα τετράποδο που είδες να κόβει βόλτες, καλά εξασκημένο σ’ αυτού του είδους την αλλόκοτη γοητεία. Άσκοπα και αυτό να περιφέρεται με την ουρά του και τα τέσσερά του πόδια σε εγρήγορση. Έτοιμο να σκοτωθεί για τη λεία του.

Μόνο για την ίδια θυσία να συναντηθούν κάτω εδώ στη γαλάζια λιακάδα, να κοντέψουν αργά κι έπειτα με νυχιές να προκαλέσει το ένα το άλλο. Στην αρχή, κυκλικά θα περπατούν και θα μετράνε αντίστροφα, διαβάζοντας τη σκέψη. Κι εκεί που πάνε με τα μάτια να φιλιώσουν, με μοχθηρότατη καλοσύνη να βρυχώνται. Γιατί αλλιώς δεν σώνεται ο έρωτας ανάμεσα σε δύο τέτοια πλάσματα. Μονάχα έτσι, όταν αξεδίψαστα και ατέρμονα λυτρώνονται από τον πνιγμό μέσα βαθιά στον πνιγμό του άλλου.

Έτσι εκεί που τίποτα στη φύση δεν το περιμένει, και όλα είναι ήσυχα τριγύρω, τα δύο αγρίμια θα συντονιστούν και με κρυστάλλινους κυνόδοντες το ένα θα βυθιστεί στο βάθος του άλλου. Το ένα θα κόψει από την άκρη του λαιμού ενώ το άλλο κάπου στου θώρακα τη μέση θα σφηνώσει τη δαγκωματιά. Την ίδια στιγμή, με την ίδια πεινασμένη μανία. Κι έτσι θα έχουν τα δυο τους όμορφα φαγωθεί καλά κρυμμένα το ένα μέσα στου άλλου την κοιλιά. Και θα μείνουν για πάντα εξαφανισμένα από του κόσμου την ερημιά.