Φοβόταν τον καθρέφτη – το χέρι που έβγαινε
από μέσα και την τραβούσε. Τον ρώτησε
μια δυο φορές. Μα εκείνος μόνο κοίταζε.
«Τα ρόδα κόβονται στα 2/3, για να δώσουν»
της είπε μια νύχτα «ούτε πιο χαμηλά
ούτε και πιο ψηλά. Τα αραιώνεις να αναπνέουν
τα κλαδιά, να τα μυρίζει ο αέρας,
να γλείφει τον βλαστό μετά την παγωνιά,
Μήνα Φλεβάρη τα καλείς, να ‘ρθει η
άνοιξη να σε φιλέψει χρώμα κι άρωμα».