Ένα
πρωί σαν καλοκαίρι,
θα
βρω ένα ψαλίδι που να κόβει
και
θα τα κόψω τα μαλλιά μέχρι την ρίζα,
για
να φανεί ξεκάθαρο τοπίο το οβάλ

-στο
κέντρο του προσώπου –

θα βάλω ένα
μάτι του Πολύφημου
για να εξιστορεί
τα ανιστόρητα.

Το δέρμα και στάχτη
να το κάνεις,
από τα περιγράμματα
πάντα θα διαρρέει

Θα ματώνει,
όπως
το δάχτυλο σου στα κεντήματα,
που
τα χαράματα γύρω στις τέσσερις
τα
ξήλωνες και τα ξανακεντούσες
με άλλο
χρώμα στην κλωστή.