Το βουνό έχει ανοίξει τις φλέβες του

Άτια που τρέχουν ορμητικά

Καλπάζουν αγέρωχα, ρωμαλέα

Και περήφανα…

Θέλεις να μπεις και πάλι

Σε μια μήτρα φιλόξενη

Πριν έρθει το σούρουπο

Και τα σκυλιά αρχίσουν ν’αλλιχτούν

Και πριν η νύχτα σαν φίδι

Κουλουριαστεί στο κρεβάτι και

Και στη ψύχη …

Το καράβι έχει ξεμακρύνει,

Τα μάγουλα ξαναμμένα κάρβουνα

Απ’ το τρεχαλητό στα πέτρινα σοκάκια,

Σαν την γοργόνα σμιλευμένη

Πάνω σ’εκείνη την πέτρα

Μελαγχολική και μυστήρια.

Φύσηξε καλοκαιρινό μελτέμι

Το στήθος έτοιμο να εκραγεί

Σε χιλιάδες κόκκους χρυσής άμμου

Σαν μια μαγική αιώρα

Με τις θηλές προτεταμένες

Που πάνω τους θα θυμηθείς

Όνειρα βρεφικά και γεύσεις

Ξεχασμένες…

Η προπέλα ξεσκίζει τη σάρκα της

Αναίμακτα σε χιλιάδες αφρισμένα

Κύματα λαίμαργα έτοιμα να

Καταπιούν όσα δεν μπόρεσες

Να βγάλεις απ’ το λαρύγγι σου

Εδώ και χρόνια…

μυστικά και ψέματα

Αστερίες εκκολαπτόμενοι,

Στο βυθό της ψυχής

Διάττοντες αστέρες

Επιθυμιών ανεκπλήρωτων,

Ακανθοφόροι ιχθύες

Έτοιμοι να σ’απαλλάξουν

Απ’ την αδυναμία της σάρκας

Πόνος οξύς στα σπλάχνα

Μαύρο βαθύ, κόκκινο της σκουριάς

Το πινέλο κάθετο στο στήθος

Πάνω, κάτω μάταια προσπαθεί

Ξανά και ξανά ν’ απαλύνει τις εντάσεις…