Παιδί σου άρεσε να καταπίνεις εικόνες
και έπειτα την ώρα του τοκετού
να τις γεννάς πάνω σε μια λευκή λεωφόρο
– Λέξεις πια με το δικό σου δέρμα
το δικό σου σχήμα

Ήταν εύπλαστες, δίχως μέλη
Τους τα αφαιρούσες για να μοιάζουν με αγάλματα
να τις κοιτάς και να φαντάζεσαι μόνο εσύ
Είχαν μια γοητεία αυτές οι επεμβάσεις
Ανώδυνες,
μια Νίκη που δεν χρειάζεται τα φτερά της

Ήταν σπλαχνικές μαζί σου
Κάποτε σε άφηναν να τις κάνεις και πάλι εικόνες
Τότε έμπαινες μέσα τους
Τις μύριζες, τις άκουγες,
μπορούσες και να τις γεύεσαι