Έρχεται πάλι απόψε καταιγίδα μα τούτη τη φορά
δεν θέλω να κρυφτώ
μένω μαζί σου στις λαμπερές σχισμές του ουρανού
ακούω τις ριπές τού ανέμου και τής βροχής
το αδυσώπητο παρόν
φυγαδεύω την οκνηρία τής ψυχής
έτσι καταλαγιάζει ο πόνος με τον πληθυντικό
των συναινέσεων
στο γαλάζιο πού κάποτε ομνύαμε
καπνίζοντας το μέρισμα τής χορηγίας
χαιρόμαστε
στη μηχανική του κόσμου απαντούσαμε.