Το απόβραδο
επιμένει απειλεί
υγρή η πόλη μυρίζει καταιγίδα
και το γαλάζιο σπαράζει
στα δανεισμένα σύννεφα.
Η θάλασσα χορταίνεται
στον έρωτα που αναπλάθει τις πληγές.
Σ’ ό,τι παράφορο
διεκδικεί το απρόσμενο
με τις ριπές του ανέμου
και τις ελλείψεις των πτηνών που κρώζουν.

Το μαγικό βουνό πώς να μοιράσεις
στη διάρκεια;
Καθώς ο ποταμός φουσκώνει
αναζητάς τις εκδοχές τής ιστορίας
και τότε,

Εκείνη, λευκή και όμορφη
ανάμεσα στους γηγενείς
κρατά το μήλο.