Ήταν η τέχνη της ποιήσεως, όπως ομολόγησε
ν’ ακροβατείς στις ράγες πρόθυμος για τα μεγάλα αστεία
δίπλα στην πίσσα που ανθοφορεί τα ροζιασμένα ξύλα
και τη σκουριά απλώνει στα χαλίκια
αδιάφορος για τα μικρά προσηλωμένος στα μεγάλα.
Οι φλυαρίες πια ας σταματήσουν
το τρένο έχει χρόνια να φανεί
μόνο πλατάνια απελαύνουν τη σιωπή
λήγουνε του ουρανού τα σύννεφα
με τίς ευχές του μετανάστη
που ξεκίνησε για τίς πολύβουες στέπες.
Η τέχνη της ποιήσεως
σ’ αυτή τη γεωγραφία, μυροφόρα ασθενική
σκύβει και λογαριάζει τα οικήματα
στις ράγες ποιος θα κερδίσει άραγε
ποιος θα χριστεί ακροβάτης;
Αφού εσύ δεν περπατάς κι ούτε συντρέχουν λόγοι
ομολογώ η τεχνική σου είναι ακαταμάχητη
η τέχνη σου όμως διακόνημα λειψό,
έρωτας διαθέσιμος στο μοίρασμα τής επαγγελίας.